Nawet nie wiecie ile kosztowało mnie wybranie odpowiedniego miejsca na napis, na tym pstryku.

Każdy ma swoje number one, jeżeli chodzi o swojego przyszłego kompana przygód. Takie psie Mount Everest. Jego osiągnięcie wymaga twardego stąpania po ziemi i upijania się marzeniami. A jaki jest mój psi ideał? O tym będzie w dzisiejszym wpisie.

Dawien dawna, czyli mocne półtorej roku temu - nie marzyłam o niczym innym niż o stadzie rozwydrzonych pekińczyków. Olaboga. Na szczęście mój kochany móżdżek, w porę porozumiał się ze mną i wspólnie doszliśmy do wniosku, że to jednak nie jest to. Ale ulga. Teraz za nic w świecie nie pokusiłabym się o podobne stwierdzenie. Za żadne skarby świata nie chciałabym ponownie zostać pekińczykową matką. Gdybyście podłożyli mi pod nos milon dolców, powiedziałabym to samo. Jak chcecie to możecie wypróbować. Jestem za.

Kiedyś, czyli już naprawdę dawien dawna psi ideał to był dla mnie schroniskowy burek. O byle charakterze. O byle kompetencjach. Najlepiej największa bieda w całym schronisku. Aby tylko pomóc. Teraz patrzę na to z nieco innej perspektywy i powiem szczerze, że z o wiele bardziej poprawnej. Nie możemy pomagać na siłę. Osobiście to źle czułabym się z faktem, iż jestem w posiadaniu psa, którego charakteru, genów i historii nie znam. Nie chciałabym was tutaj zniechęcać do schronisk, bo nie ma nic złego w (świadomym) pomaganiu.

A jeszcze dawniej, bo kiedy rzucałam na wiatr pierwsze słowa - pies to było stworzenie, w zupełności nie dla mnie. Trzymałam się kurczowo stwierdzenia, niczym zaciekła osa, że zwierz ten wymaga tysiąc dwieście piętnaście spacerów dziennie o zupełnie randomowych porach. Moim ideałem, były wówczas koty. Nadal je lubię, ale z pewnością wolałabym mieć psa. Kiedyś, mój mały móżdżek nie mógł pojąć, że gdy się sprząta po swoim psie - nie dotyka się tego co wydusił z siebie, w pełnej okazałości. Mądrym byłam dzieckiem, niech nie umknie to waszej uwadze.

Do rzeczy. Mój ideał psa powinien być idealnym kompanem do sportów. Nie tylko tych, akurat typowo psich. Moim marzeniem jest ćwiczenie dyscyplin takich jak frisbee, nosework oraz aglity. Ewentualnie obedience, chociaż w tym przypadku musiałabym zagłębić jeszcze tajniki tego sportu. Nie wspomniałam jeszcze, że moje psisko musi, dosłownie musi i nie widzę innej opcji - być zwierzem, lubiącym wodę ponad wszystko. Chciałabym uprawiać z nim głównie dyscypliny wodne. Zwierzę to powinno być średniej wielkości i w miarę zwartej, tęgiej budowy. Nie obce byłoby mu bowiem pędzenie z prędkością światła, przy moim rowerze oraz codzienne długie wędrówki po zielonym, niosącym za sobą, niesamowity zapach - lesie. Marzę o futrze długowłosym. Koniecznie chciałabym się wzbogacić o samca. Mam jakieś zboczenie co do psich osobników płci męskiej. I co zrobisz? Nic nie zrobisz. Mój pies powinien nie być lękliwy, a odważny niczym lwica, zaciekle broniąca swoich młodych. Nie chcę psa, który przestraszy się rudowłosej wiewiórki, zerkającej na niego z pod łba. Pies musi akceptować koty, bo od dziecka nieustannie marzę o posiadaniu kilku takowych, w moim domowym zaciszu. Chcę bestię, która będzie nieustępliwie dążyć do celu, bez względu na napotykane przeszkody. Zupełnie jak Peppa. Ma coś jednak, ten kundel z psiego ideału. Zwierz mój powinien być psem skupionym, bez względu na warunki, w których tkwimy - tylko na przewodniku. Marzę o zwierzęciu fotogenicznym, opanowanym i spokojnym. O dziecięciu, nad wymiar stonowanym, posiadającym jakże przydatną umiejętność wyciszania się w domowych warunkach i dawania z siebie wszystkiego na spacerach. Psisko moje powinno być zwierzęciem nadzwyczaj błyszczącym inteligencją. Futro powinno być merle. Koniecznie blue lub red merle. Chociaż jestem w stanie bezproblemowo zaakceptować, również psa o innej maści. Byle spełniał moje (zdecydowanie zbyt wygórowane) wymogi, co do charakteru.

Tym ideałem jest nikt inny niż przedstawiciel rady - Border Collie. Mój ukochany, wymarzony Border. Moje marzenie. Mam nadzieję, że kiedyś - w dalekiej przyszłości, lub nie przestanie być to moim marzeniem. Bo wcielę to w życie. Oby. Tego się trzymajmy.

Na fotografii można zauważyć mój kochany Tombow, który jest naprawdę prześwietny! Poza tym na zdjęciu widoczny jest również mój zacny bujownik. Doskonale widać strukturę jego kartek. Podziwiajcie.

Styczeń miesiącem starań o jak najlepsze stopnie, chociaż w moim wykonaniu nie wyglądało to aż tak kolorowo. Tak, mam tutaj na myśli nieubłagane rozpoczęcie się drugiego semestru, decydującego o tym, czy będę mieć pasek na czterech literach, czy świadectwie (mam nadzieję, że będę miała chociaż to ostatnie). Poza tym minęła już praktycznie połowa Projektu 62, a ja nawet nie pamiętam jakie miałam cele. Czy ktoś tu mówił, że to on jest nieogarnięty? Niewątpliwie nie ma racji.

Standardowo post będzie podzielony na kilka kategorii, aby ułatwić wam i mi szukanie czegoś dla siebie. Styczniowe wpisy jako, iż jest to post pochodzący jeszcze ze stosunkowo świeżej serii, pozwolę sobie przypomnieć zaskakująco prostą zasadę, którą kieruje się przy zamieszczaniu tutaj linków do czyiś wypowiedzeń. Jest to bardzo proste. Notatka ma pochodzić ze stycznia. Nieważne jakiego roku, ważne że styczeń. Aha, pojawiły się tutaj też notatki z Sylwestra, ale myślę że mogę je dodać do tego wpisu z racji, iż pojawiły się w nocy z 31 grudnia na 1 styczeń. Taki wyjątkowy wyjątek.

Podsumowanie 2018  - jak się domyślacie jest to wpis podsumowujący ubiegłe 365 dni. Zdecydowanie podoba mi się czytelność i brak przedłużania, czego u mnie niezastaniecie. Sorry. Gustuję w tego typu notatkach, z resztą mówiłam, a raczej pisałam, wam o tym w poprzednim wpisie z serii - Summa Summarum. Lubię podsumowania, nie mniej jednak - lubię je pisać, co z resztą można bez problemu zauważyć. Z tego co widzę wy również nie pogardzicie czymś tego typu.
Kupogedon, foch starszyzny i gumowe laczki - czyli pierwszy tydzień ze szczeniakiem - założę się, że sama nazwa wzbudza w tobie, mój drogi czytelniku, tylko pozytywne emocję. Zapewniam, że po przeczytaniu owej notatki Vukowo - Riverowej matki, twój nastrój nie ulegnie zmianie. Zwłaszcza, gdy zastanawiasz się nad zakupem szczeniaka lub jesteś w posiadaniu takowego osobnika.
Bullet Journal - pułapka perfekcji - czytam każdy, naprawdę każdy wpis na temat bujo. Uwielbiam czytać czyjeś najróżniejsze w świecie poglądy, stąd też tak łatwo przychodzi mi pisanie przemyśleń. A wobec tego wpisu, z pewnością nie mogłam przejść obojętnie. I jak się najpewniej domyślasz, najdroższy psiarzu - nie uczyniłam tego. Zosia pokazuje, że bujo to nie tylko przyjaźń z tysiąc dwieście piętnastoma markerami (zupełnie jak u mnie, chociaż jeżeli chodzi o moją osobowość - Bullet Journal spełnia w miarę swoją funkcję), a funkcjonalny planner, który wcale nie musi być piękny i perfekcyjny.

Logo Furkidza. Podobne (podobne, bo sam napis, bez psa widocznego obok, co można zaobserwować na zdjęciu tytułowym dzisiejszej recenzji) przyszywane jest do ich produktów.

Na tym zdjęciu widoczna jest pierwsza z wad produktu, która ujawniła się dopiero po kilku praniach. Mam na myśli szew od prawej strony. Nie jest to, jednak widoczne od razu, do tego nie przeszkadza w użytkowaniu, aczkolwiek wadą produktu to jest.

Jakość poszła na spacer i zgubiła drogę powrotną, ale urzekło mnie to zdjęcie!

Poniekąd tutaj produkt jest widoczny, chociaż o to również trudno z tym psem.

Imię psa to dosyć istotna rzecz. To jedno słowo towarzyszy psu przez całe jego życie, dlatego też uważam, że ta decyzja powinna być zwyczajnie dobrze przemyślana. W takim razie... jak prawidłowo nazwać psa? Jak zrobić to, tak aby nie popełnić żadnej gafy, która będzie się ciągnąć za wami latami? Odpowiedź w dzisiejszym wpisie!


Wskazówki - jak prawidłowo nazwać swojego psa? 

Wbrew pozorom kreatywne nazwanie psa to temat, nad którym trzeba trochę pogłówkować. Przede wszystkim trzeba zwrócić uwagę, aby imię:

• było krótkie, najlepiej nie dłuższe niż dwusylabowe. Tak wybrane imię łatwo wpada w ucho, zarówno psu (choć trzeba pamiętać, że aby tak się stało trzeba ćwiczeń), jak i jego przewodnikowi. 
• było wyrazem, który nie nikogo nie obraża. Czytałam kiedyś artykuł, że jacyś ludzie nazwali psa w taki sposób, że kiedy przyjechali do obcego państwa, ludzie patrzyli na nich jak na obcokrajowców, którzy krzyczą ile sił jakiś wulgaryzm, a nie imię swojego pupila. Zakładam, że nikt z was nie chciałby znaleźć się w podobnej sytuacji... 😄
• było oryginalne i budziło pozytywne skojarzenia. Uważam, że to też ważna właściwość, ponieważ ja osobiście wolę wyjść poza strefę komfortu i imię wymyślić samodzielnie, tak aby wzbudzało we mnie dobre emocje. 
• było dopasowane do konkretnego psa. Jeżeli nie zależy nam na żartobliwym charakterze imienia, uważam że lepiej np. nie nazywać Okruszkiem psa, który ma wyrosnąć na psa większego pokroju...
• dało się zdrobnić. Powiedzcie sami: kto nigdy nie upieszczotliwiał imienia swojego podopiecznego? Nie wyobrażam sobie nie mieć takiej możliwości!