Ostatnio, będąc na sielskim spacerze z moim psem, miałam ochotę wygarnąć co niektórym, że chyba powinni trochę pomyśleć, zanim wypuszczą psa, ze swojego podwórka, na „pastwę losu”. W końcu JA idę ze swoim psem i mam go na smyczy.
Nasuwały mi się myśli, że pewnie o tegoteż (a był to shih tzu) psa nie dbają. Z pewnością w domu je najgorsze marketowe karmy, bo niewątpliwie takie mu najbardziej smakują, a właściciele nie mogą polemizować. W końcu, jeśli piesek tak chcę, tak musi być. Wiedzieliście?
“Bo przecież małych piesków nie trzeba szkolić” - przypomniałam sobie pewien mit, o szkoleniu mikropsów, zaciskając zęby.

Ale po chwili skarciłam się w myślach - przecież ja też nie jestem ideałem. Nigdy nie byłam. I nigdy się nim nie stanę. Wielu rzeczy nie wiedziałam. Nadal nie wiem. I może nawet się tego nie dowiem. Albo dowiem, tyle że po fakcie.

Mój pies nie ma wszystkiego co najlepsze i nie je najlepszej karmy. A mimo wszystko o niego dbam, kocham go i staram się pogłębiać swoją wiedzę.

I nie wszyscy mogą to zauważyć. Być może istnieją tacy ludzie, którzy żyją w przekonaniu, że Peppa to pies, o którego się nie dba. Może ktoś poddaję się mitowi, o tym, że kiedy pies mieszka na wsi - musi żyć na krótkim łańcuchu, w obskurnej budzie, jeść resztki? Dajmy na to.

Ale Wy akurat nie (chyba) - a przynajmniej dlatego, że znacie prawdę, albo mi wierzycie. Ale przecież inni ludzie, mogą tak pomyśleć?
Bo wcześniej tak było i wyrobił się taki mit. Jakiś odsetek ludzkości nadal w to wierzy i przekazuje swoje przekonania dalszym pokoleniom. I oni - prędzej czy później - też w to uwierzą. Będą się przyzwyczajać, że tak powinno być, bo tak przystoi, albo bo tak ktoś widział...
I słuchamy tego wszystkiego, jak głupcy lub sami wyrabiamy sobie idee.
Nie mniej, jednak może być to stwierdzenie bezpodstawne.

Ja pomyślałam, że ten shih tzu to mikropies, który żyje na własnych zasadach, a jego przewodnicy (a raczej - moim zdaniem - on był ich przewodnikiem) są jego służącymi, bo “tak mi się wydawało”.
W zasadzie się nie dowiedziałam, czy tak rzeczywiście jest. W związku z tym nie mogę rozpowiadać innym, że ten też przedstawiciel rasy shih tzu, ma złe warunki i wszystko mu wolno, bo to są moje przypuszczenia.
Ale mogę mieć też podstawy. A ja zdecydowanie podstaw nie miałam.

Trudno jest nie uważać się za lepszego. Łatwo uważać innych (zwłaszcza jednostkę psiarzy, bo o nich w tym wpisie) za gorszych. A już w ogóle wtedy, gdy mamy udokumentowany przypadek leje się z nas jad.

“Nagini, zabij” - mógłbyś powiedzieć, gdybyś - rzecz jasna - przypominał Voldemorta (a głęboko wierzę, że instynkt samozabijający Ci się nie włączył i nie włączy), ale pomyśl.

Czy Ty nie popełniasz błędów? Wyręcze cię w odpowiedzi na toteż pytanie - popełniasz. I będziesz popełniać, ale z drugiej strony będziesz się też ciągle dokształcać.
Inni też popełniają. Ale spójrz na sytuację z pozytywnej strony, bo przecież muszą być jakieś pozytywy - mówię niczym jakaś mądra księżniczka z bajek Disneya, która - jak mi się wydaje
Zamiast pogrążać się w przemyśleniach, o tym co źle ludzie robią i że ty z pewnością zrobiłbyś to lepiej, pomyśl o czymś innym.

Zadaj sobie kilka prostych pytań. 

Może nie mają dostępu do takich źródeł jak Ty i nie mają możliwości kształcenia się za ich pomocą? Być może wcale nie są biegłymi użytkownikami niejakiego “Facebooka” (w odróżnieniu od ciebie) lub innych portali, z których - twoim zdaniem - powinni czerpać informacje? A może banalnie; kurczowo trzymają się staropolskich zasad, żyjąc w przekonaniu, że są one najlepsze?

Całkiem możliwe i prawdopodobne, więc zamiast narzekać na innych psiarzy, pomyśl o tym, że być może - jak uważasz - popełniają błędy, nieświadomie. Podejdź, porozmawiaj, jeżeli tak bardzo cię to frustruje. Zdobądź się na odwagę, aby świat mógł być lepszy.

A jak powszechnie wiadomo, wszyscy chcieliby aby tak się stało, prawda?

21 czerwca 2018 - na blogu pojawił się pierwszy, powitalny wpis. Aktualnie kompletnie nie pasujący do designu bloga, ale chyba wezmę go poprawię (w sensie zmienię czcionkę na czarną, a nagłówki zrobię większe). I jest strasznie krótki, chociaż to - jako, że jest to pierwszy post na tej stronie - jest chyba atut. 

20 listopada 2018 - założyłam naszego Instagrama i jako tako zaczęłam działać na Stories. Jak chcecie to mogę wam udostępnić na jakąś dobę, te wszystkie listopadowe potyczki. Nie wiem, ale w tym miesiącu nie miałam żadnego poczucia estetyki i te relacje były no... odrażające. Poza tym - uwierzcie - ale myślałam wtedy, że można dodać tylko jedne Stories dziennie i zanim się otrząsnęłam minęło trochę czasu. Ha, ha, ha - ale śmieszne. Człowiek się gubi w życiu i tyle. 😛

11 stycznia 2019 - blog wrócił do żywych, po dwutygodniowej przerwie technicznej. W tym czasie Dominika, ze Smells Like Adventure zrobiła z tej strony cudo. Do tej pory niewiele się zmieniło, tyle że blog nie jest już zielony, a niebieski. Znaczy się - niektóre elementy są niebieskie, a nie jak dotychczas zielone. 

20 stycznia 2019 - stworzenie i pierwszy post, na naszym Fanpage'u. Poza tym niedaleko tejże daty tata kupił mi pierwszą domenę. I odtąd nie jesteśmy już Kochanym Kundelkiem, a Bark Side'em.

I to są chyba takie najważniejsze daty, w życiu tego bloga. Albo raczej, więcej nie mogę sobie przypomnieć. No bywa i tak. 

Kiedy to się wydarzyło miałam mieszane uczucia. Czułam się tak strasznie głupio, że naraziłam Peppę na coś takiego. Z jednej strony cieszyłam się, że jakoś z tego wyszłyśmy, a z drugiej strony - byłam pewna, że gdyby ktoś tworzył ranking najgorszych psich matek, zajęłabym pierwsze miejsce.

W te upały jesteśmy #ObrożaTeam.

To miejsce na sesje... bajka!

Kiedy zakładałam tego oto bloga miałam zamysł, aby był on utrzymany w tematyce psiej - tak właściwie to nigdy bardziej nie zastanawiałam się nad celem tej oto strony, ale tego jednego byłam pewna, jak tego że mam na imię Natalia. To była decyzja podjęta momentalnie - mało kto pamięta ten zielony wystrój, który zapodałam wam prawie rok temu, w ten czerwcowy wieczór.

Górski nastrój jeszcze mnie nie opuścił (i nie opuści). Strzeżcie się!

Ostatnio wyleciałam ze swojej rakiety i wpadłam do czarnej dziury. 

A zaczęło się od tego, że nie miałam pomysłu na post. Niby coś tak głupiego, a może zepsuć humor na dobrą godzinę - tylko godzinę, bo szybko na ratunek przyszedł mi Instagram i opcja “wiadomości”.

I zebrało mi się na przemyślenia, czego owocem jest ten oto wpis, którego na początku nie chciałam pisać, trzymając się kurczowo swoich prawie rocznych postanowień. Tych o tym, że tutaj będzie bardzo o psach - dokładniej mówiąc. 

Mimo wszystko postanowiłam wziąć do ręki telefon i wyjaśnić sobie (sobie, bo ten wpis oprócz do was, adresuje do siebie - i do mojej główki, która czasami nie myśli tak jak powinna) to i owo.

Chciałam usiąść na fotelu i zacząć pisać z uśmiechem na twarzy - tak jak zawsze, kiedy miałam ochotę podzielić się z wami jakąś anegdotką. Ale od pewnego czasu tak tego nie odczuwam. 

Czuje się jak taka pęknięta opona, z której uchodzi powietrze - powoli, jednak jeżeli się postarasz, możesz jeszcze ją uratować. Rzucam, więc sobie koło ratunkowe. 

Czego wypadłeś tak fatalnie, w porównaniu do ostatniej notatki? Dlaczego mimo wszystko prawie nikt nie kliknął w tytuł? Co jest w tobie takiego beznadziejnego?

Takie pytania nasuwały mi się jeszcze wczoraj (czyli pięć dni przed publikacją tego oto tekstu), w kierunku posta, z poprzedniego tygodnia. Ale wiem już co poszło nie tak. I myślę, że Ty też powinieneś się domyślać. 

Niebawem wypada rok, odkąd udzielił mi się nastrój posiadania własnego miejsca w sieci - kto pamięta, kiedy działaliśmy pod starą nazwą, której tu nie przytoczę, bo uważam ją za takie pośmielisko, że szkoda gadać, no? 

Wówczas pisałam, kiedy mi się żywnie podobało i o całkiem błahych sprawach, a raczej o takich, które obecnie - moim zdaniem, nie wymagają tworzenia osobnego wpisu. 

Ach, doskonale wiem, że wówczas o tworzeniu i budowie bloga wiedziałam nie więcej niż nic. Nie miałam żadnych zasad czy reguł, do których mogłabym się trzymać. Może oprócz tej jednej, o której wspominałam na początku tekstu.

I byłam szczęśliwa, blog rozkwitał, a ja z nim. A niedawno coś zaczęło się psuć - zabrakło takiej dziecięcej beztroski, radości. 

I wiesz co? Ja chcę to zmienić - chociaż to raczej logiczne i przypuszczam, że skoro to czytasz, zdążyłeś już na to wpaść, psiarzu!

Czy tylko ja tak kocham surowe drewno? :D

Zrozumiałam (ale dociera to jeszcze do mojej podświadomości - taki słaby net mam w głowie, że dopiero 50% się załadowało), że nie warto stawiać bloga ponad swoje możliwości. To nie jest moja praca, ani mój obowiązek - Bark Side to strona, którą tworzę z przyjemnością, a nie z przymusu.

Wynagradzają mi to wasze komentarze; dobre słowa. 

Jeśli nie jesteś blogerem - nawet nie wiesz, jak podejście może zmienić jedna wypowiedź, pod postem. 

Wiesz co? Nikt nie będzie czytał twoich tekstów, kiedy zauważy, że kontaktujesz się z nim (w końcu blog to platforma, na której wymieniasz się swoimi poglądami z czytelnikiem), gdyż musisz. No właśnie. Dlaczego musisz?

Bo co przyjdą do ciebie śmierciożercy i Ten Którego Imienia Nie Wolno Wymawiać (zostało mi nieco ponad sto stron do końca książki - “Harry Potter i Książę Półkrwi” i jak widać nastrój mi się udziela)? Albo na herbatę wpadnie Darth Vader i dokona tytułowej - “zemsty Sithów”?

Na serio. Skoro nic takiego się nie wydarzy, to po co każesz sobie robić coś na siłę. Nie zmuszaj się do czegoś, co musi jeszcze poczekać, albo wymaga przemyślenia. Przecież Ministerstwo Magii poczeka, a gwarantuje Ci, że jeśli uraczysz ich tekstem, z którego nie będziesz zadowolony - to nie przyjmą ich dobrze.

A jak przyjmą to będzie Cię tylko dręczyć sumienie, że odzew mógłby być większy, jeśli byś się bardziej postarał.

Z jednej strony wydaje mi się, że kiedyś to zdjęcie tu wstawiałam, a z drugiej strony - chyba jednak nie.

To jest, z resztą bez sensu robić coś, z czego tak naprawdę nie czerpiesz przyjemności - poczekaj. Przemyśl to wszystko, ogarnij gdzie popełniłeś błąd, bo potem będzie jeszcze gorzej.

Po co zmuszasz się do pisania, skoro ma Cię to uskrzydlać, a nie wprawiać w zakłopotanie, kiedy nie wyrobisz się z wpisem?

Ach, nie ukrywam że od zawsze była ze mnie rozmarzona dusza. Zostało calutkie i najprawdziwsze 18 dni do końca roku szkolnego, a ja pykam wam tutaj, błogą nawijkę o tym co chcemy wyczarować w te oto wakacje. Jakie mamy cele i nasze to do na ten okres czasu.

Wakacje. Znam takich, którzy kiedy słyszą to hasło dostają pozytywnych drgawek, że dożyli tego momentu. Inni majaczą, że jeszcze chcą się trochę pouczyć, czy też będą tęsknić za znajomymi. Ale jestem też ja, która kiedy już zdobędzie świadectwo - robi się czerwona i myśli sobie, że “to będą nasze dwa miesiące”. O tak... 

Całkiem miło sobie wstać i powiedzieć takie pozytywne słówko - próbowałam i no działa. Bardzo optymistycznie i motywująco. Tak filmowo - nie często się, bowiem zdarza, aby ktokolwiek wstawał z łóżka i ziewając mruczał to hasło. No ale w każdym bądź razie, ja polecam.

No bo kwiatki to ogólnie spoko sprawa jest.

Odkąd prowadzę Bullet Journal, czyli już dobry kawał czasu, moje życie zaczęło się nieco ukladać. Układać przynajmniej na tyle, że zapisuje sobie zadania na cały dzień i staram się, je wypełniać. 

Nie próbowałam jeszcze robić tak dużej rozpiski celów i planów, a mianowicie na (aż) dwa miesiące!

W każdym razie - planowanie spoko sprawa i właściwie nie małą przyjemność sprawia mi rysowanie tego wszystkiego, a później uzupełnianie. No ale dobra - o tym kiedy indziej. 

Ale zanim przejdziemy do tej części właściwej, tego oto tekstu chciałabym tylko zaznaczyć, że ja wcale, a wcale nie mam zamiaru sobie narzucać tych oto celi. Chcę wypełnić je z uśmiechem na twarzy, wtedy będę bardziej usatysfakcjonowana.
I w ogóle - raczej staram się nie robić tego co nie sprawia mi przyjemności. Chyba, że chodzi o naukę z niektórych przedmiotów.

No ale ja jestem! Kto plecie o nauce, kiedy wakacje za rogiem? Mea culpa, chyba chciałam je wystraszyć. Sorry!

Z wrzuceniem tego zdjęcia zwlekałam już tyle czasu, że powinnam dostać jekiegoś Nobla czy coś.

Okej, więc ja się biorę (koniec tego przydługiego wstępu!) - co prawda jadę na trening z Peppą, ale świadczy to, że mam chwilę czasu. No więc co do tych planów, to...

Wakacyjne cele 

Psie cele

➩ Socjalizacja, socjalizacja i jeszcze raz - dobra socjalizacja. Chcę więcej zabierać Peppę do miejsc, gdzie będziemy mogły pogłębiać więzy z innymi psami. Nie obraziłabym się również, jeśli poznałabym jakąś stronę, która poruszała ten temat.

Jak wiadomo behawiorystą nie jestem, a wolałabym posłuchać jego rady. W końcu lepiej słuchać mądrzejszych od siebie? Aha, tak. Ja się o tym przekonałam już tyle razy, że hej!

➩ Długie spacery. Myślę, że jeśli będzie czas to chciałabym spędzić z Peppą jakoś tak z godzinkę rankiem, dwie w południe i wieczorem też godzinkę. Mam nadzieję, że się nie poczuje zmęczony, czy coś w tym stylu.

No i chciałabym abyśmy obie coś z nich wynosiły. Znaczy się - oprócz woreczków z kupami.

➩ Dyski i szarpanie. Chcę teraz nieco bardziej przyłożyć się do motywacji poprzez zabawę, o czym wspominałam już z pewnością wielokrotnie. No ale cóż - mam nadzieję, że to będzie dobre rozwiązanie. Ach, dobra - wiem, że będzie to korzystna opcja dla nas obu.

➩ Kupić akcesoria na spacery. No dobra, przyznam wam się do czegoś - od jakiegoś czasu tak straszliwie ciągnie mnie, aby mieć tego więcej i więcej. Dlatego postanowiłam wziąć udział w zamówieniu grupowym z Hauever.

Ale to nie jest chciwość, ani nic z tych rzeczy, chociaż nazywajcie jak dusza zapragnie - w każdym bądź razie mamy obecnie dwie smycze (jedna ma ok. 120cm, a druga 210cm). Chciałabym nieco powiększyć kolekcję w coś mniejszego i pasującego do większości wzorów.

➩ Trening chodzenia na smyczy w trudnych, rozpraszających sytuacjach. Czyli reakcja i nauka takich komend, jak “noga”. Ewentualnie korekta - “poczekaj” (a propòs czekania, nie wiem jak Pep się tego nauczył, ale pamiętam, że kiedyś odruchowo powiedziałam tę hasło, a ona zaczęła reagować), “wolno” i “nie wolno”, “zostań”, “do mnie” i w sumie tyle. 

Tutaj brakuje obróbki, ale w sumie to niekonieczne, bo psie nosy, same w sobie są cool.

Ludzkie cele 

Aha, tak - takie też tu znajdziecie! Ja też tu jestem, halo! 

➩ Dwie godziny z telefonem dziennie to mój maks + muszą być przerwy. Czasem się zastanawiam, czy ja mam aby przypadkiem równo pod sufitem, ale w sumie w ubiegłe wakacje miałam remont, więc nie powinien być przesadnie pofalowany.
➩ Oszczędzać. Z moich obliczeń wynika, że pod koniec wakacji będzie stać mnie już na połowę szelek, jedną jako tako, porządną smycz oraz obrożę i pół. Nie licząc urodzin, bo za równo czterdzieści jeden dni, będą one miały miejsce. Nie, nie mogłam podać wam dokładnej daty - po co mam ułatwiać sobie życie, skoro mogę je utrudniać? :D
➩ Rozkręcić Bark Side. Czyli pisać do was regularnie (to znaczy: w każdą sobotę, a może i nawet częściej, o ile czasu pozwoli), uzupełniać Stories, wprowadzić spójność na Insta i ogarnąć Fanpage. Jednym słowem - zachęcić abyście tutaj zostawali, ale tak abym i ja była zadowolona.
➩ Gospodarować czasem tak, aby znaleźć czas na czytanie. Do końca roku szkolnego chciałabym skończyć “Harrego Pottera”. W wakacje u mnie rządzą “Zwiadowcy”, z Willem na czele. Miło by było, gdyby udało mi się przerobić co najmniej dziesięć pozycji.
➩ Nadal planować. Gdyby mój pokręcony móżdżek wpadł na pomysł, że może ja sobie odpuszczę BuJo - powiedzcie mi ostre NIE. Powstrzymajcie mnie grożąc, że zaspoilerujecie mi “Gwiezdne Wojny. Odrodzenie Skywalkera”. To działa, ja wam mówię.

Jeszcze trochę gór  nie zaszkodzi, co byście nie zapomnieli, że tam byłam!

Mam nadzieję, że się uda. Na wszelki wypadek uszczypne się, żebym wiedziała, że to nie sen i że powinnam się za to zabrać.

Czyli, get started today - jak to mówią.